Dag 134-135 Dalat

28 oktober 2019 - Đà Lạt, Vietnam

Dag 134

Gedurende deze busrit in de slaapbus heb ik de hele nacht een klein Vietnamees jongetje van ongeveer 12 naast mij gehad. Hij probeerde veel met mij te praten, want hij sprak een beetje Engels. Bij stops vertelde hij me hoelang we pauze hadden enz. Ik was gedurende de eerste paar uurtjes een film aan het kijken en hij probeerde steeds mee te kijken. Uiteindelijk ging hij half naast mij liggen en hebben we met zijn twee een film gekeken. Het is heel bijzonder dat zulke dingen allemaal zo makkelijk kunnen in deze landen. In Nederland zou dit nooit gekund hebben .S ochtends vroeg om 10 uur kwam ik aan in Dalat. Dalat is een plaats hoger gelegen in de bergen met een gemiddelde temperatuur van 25 graden. Dit is een zeer verkoelende temperatuur vergeleken met de rest van Azië. Hierdoor is deze plek enorm populair bij de Vietnamezen zelf.

Toen ik uit de bus stapte waren er veel taxichauffeurs die weer geld wilde verdienen aan de buitenlandse reizigers. Ik besloot te gaan lopen en zo zag ik ook 3 meiden die gingen lopen. Ik liep toevallig steeds dezelfde kant op als hun en ze bleken Nederlands te zijn.

Ik kwam eerst bij het verkeerde hostel uit, maar al snel daarna kwam ik twee deuren verder bij een tweede hostel uit met de zelfde naam. Blijkbaar werkte ze samen, maar één deel was voor appartementen en het andere deel voor kamers.

Het deel waar ik in zat werd gerund door een jong gezin waarvan de kinderen enorm luidruchtig waren. Na het inchecken ben ik even gaan bij slapen en vervolgens onderzoeken wat ik in Dalat wilde doen. Ik had namelijk nog behoorlijk wat dagen in Vietnam en mijn volgende bestemming zou Ho Chi Minh City zijn, wat ook tevens mijn laatste bestemming zou zijn.

Dalat staat ook bekend vanwege de vele watersporten, maar met mijn twee brandwonden leek mij dat nou niet de meest slimme optie.

Uiteindelijk kwam ik een Nederlandse jongen tegen genaamd “Twan”. Deze had ook een Honda Win Detech motor. Precies zoals ik deze eerder ook had. We hadden een goede klik en we besloten samen eerst nog te gaan lunchen en vervolgens naar de 100 Roof top bar te gaan.

Bij de lunch kwamen we bij een restaurantje uit en deze hadden maar één maaltijd op de kaart. We besloten deze te bestellen en we zouden wel zien wat we kregen. Uiteindelijk waren het koude noodles met iets van een soort dressing, groene kool, knoflook en vlees. Ondanks dat alles koud was was het wel vol van smaak.

We liepen vervolgens door naar een winkel waar Twan nog een hangslot voor zijn motor kocht. We zijn vervolgens naar het 100 Roof Top Bar Café, oftewel “The Maze Bar” geweest. Je kon bij de ingang een koffie of iets anders bestellen en je kon vervolgens naar binnen. Het 100 Roof Top Bar Café is bekend, omdat het een soort doolhof is. Overal polyester poppen, decoratie, smalle kronkelige gangetjes en meerdere verdiepingen maakte dit een bijzonder iets. Tussen de polyester creaties waren tafels en stoelen verwerkt waar je dan kon zitten.

We gingen vervolgens terug naar het hostel. We liepen over een markt heen. Op deze markt werden producten daadwerkelijk vers verkocht. Vissen werden met grote messen onthoofd recht voor je gezicht. Het was weer een grote chaos.

We kochten op deze markt allebei nog wat te eten, maar deze viel mij niet zo goed. Gelukkig was dit maar tijdelijk. We liepen terug en kwamen weer door allerlei smalle steegjes.

Twan wilde graag nog even bijslapen, dus we schreven ons eerst nog snel in voor het familie diner en ik ging weer even wat rondhangen. Ik ontmoette een Belgische jongen en deze wilde graag nog naar het Crazy House. Ik ging met hem mee en de entree was 40.000đ (€1,60). Op zich een dure entree, want de Crazy House is eigenlijk een hotel die net als de 100 Rooftop Bar een soort doolhof is. Ik had het gevoel dat op het moment dat wij er waren er geen gasten in het hotel waren. Wel waren er heel veel mensen die net als ons het doolhof kwamen doen.

We stonden helaas al weer snel buiten, want zo heel erg groot was het niet. We liepen nog even naar een markt toe, maar we liepen vervolgens terug naar het hostel.

Eenmaal daar begon om 7 uur zowel het familie diner als het happy hour voor het bier. We konden twee biertjes bestellen voor de prijs van één.

We kwamen met een flink grote groep aan één tafel te zitten. Een groot gedeelte was Nederlands. De biertjes gingen er rap in. Ik zat als eerste samen met Twan aan tafel en om de beurt bestelde we één voor de prijs van twee biertjes. Naast ons kwamen twee Nederlandse mariniers te zitten. We gingen na het eten poolen en deden dit samen met de mariniers in team verband. Als snel was het bier happy hour voorbij en was er een nieuw happy hour voor sterkere drank. De twee mariniers kwamen terug met 4 glazen, dus dit beloofde wat te gaan worden. Na wat pootjes pool gingen we met een groter groep naar de 100 rooftop bar. Hier hebben we s’avonds nog even rond gehangen, maar ik en Twan besloten tegen een uur of 12 er toch een einde aan te maken. Je merkte op dit moment het verschil tussen iemand die backpackt, zoals ik en Twan deden en twee jongens die twee weken vakantie hebben en besloten hebben helemaal los te gaan.

Ik en Twan liepen terug naar het hostel. Door veel donkere steegjes kwamen we toch veilig thuis.

Dag 135

De nacht was mij niet heel goed gevallen. De alcohol had er iets harder ingeslagen dan ik had verwacht. Na een iets wat zieke nacht besloot ik toch maar een beetje te ontbijten. Ik bestelde wat noodles en probeerde zoveel mogelijk te eten. Helaas ging er niet zoveel in.

Ik en Twan besloten naar een berg te gaan samen met de Belgische jongen die ik ook de dag ervoor had ontmoet. De Belgische jongen had nog twee vrienden in een ander hostel en deze voegde ons bij. Op het moment van de scooter bestellen besloot ik ook om alvast de nachtbus te boeken naar Ho Chi Minh City. Deze bus zou om 12 uur s’avonds vertrekken.

Ondanks ik een scooter besteld had vlak nadat de Belgische jongen dat gedaan had, duurde het bij mij immens lang voordat de scooter er was. Op dat moment kreeg ook Twan zijn motor niet aan de praat. Ik kende de motor wel redelijk goed, omdat ik er zelf ook een week op gereden had. Ik zette wat schakelaars om en ik verdubbelde even de brandstof toevoer. Hierdoor sloeg de motor na een paar keer kickstarten wel aan. Ik draaide vervolgens ook de brandstof toevoer weer terug naar de normale stand. Helaas kwamen we erachter dat vervolgens zijn band lek was. 100 meter verder was een garage, maar dit ging nog even duren. De Belgische jongen en zijn twee vrienden besloten te gaan zonder ons.

Even later was alles in orde. Mijn scooter was gearriveerd en de band van Twan was vervangen. We gingen rijden en kwamen uit bij een hele hoge heuvel vol met super groen gras waarop heel veel paarden stonden. Het viel ons op dat gigantische moderne bussen het park binnen reden. Op internet had ik gelezen dat wij rechts voorbij het park moesten. We reden een zandweg op welke niet heel goed onderhouden was. Een typische boerenlandschap met veel glazen kassen was ons uitzicht. We reden in de eerste instantie verkeerd. Even later kwamen we 2 Spanjaarden en 1 Duitser tegen. Ik besloot meteen te vragen waar we heen moesten. De ironie was dat we net voor de ingang van de klim stonden. Een smal zandpaadje ging een stijle klif omhoog. De Spanjaarden en het Duitse Meisje zeiden dat we helemaal beneden aan de heuvel de scooter moesten parkeren. Dit besloten we te doen. We reden terug en parkeerde onze scooters. Ook bestelde we meteen voor 25.000đ (€1,-) een Banh Mi. Dit is een belegde baguette. In deze situatie kozen we voor ei. Daarnaast namen we ook nog wat extra water mee.

We gingen weer naar het zandpad toe en was inmiddels al zeker een half uur verder dan toen we de Spanjaarden en het Duitse meisje tegen kwamen bij het startpunt. Bij het startpunt liepen we het zandweggetje in. We liepen door weides waar diverse paarden stonden. Even later werd het ineens een stukje stijler. Ook hier waren loslopende paarden. We liepen verder en stapte flink door. We kwamen op een geven moment bij een straat uit waar veel Jeeps voorbij croste. We waren al op de helft van de klim. Aan de zijkant van deze straat zagen we de twee Spanjaarden en het Duitse meisje zitten. Dat dikke halfuur hadden wij dus in minder dan een uur dichtgelopen ten opzichte van hun.

We liepen door en we zagen continu bordjes met hoe ver we al waren. Het tempo lag hoor en het leek niet lang meer te duren voor we de top zouden bereiken. Helaas bleek de laatste twee kilometer net wat ander terrein te zijn. Er was gewoon bijna geen spraken meer van een pad. Vlak voor de laatste 500 meter kwamen we de Belgische jongen met zijn twee vrienden op de terug weg tegen. Deze 500 meter waren ongekend zwaar vertelde ze ons. En dit klopte ook zeker. Afwisselende treden van 30 tot 70 centimer hoog aan modder die vervolgens ook nog hartstikke glas waren. De laatste 500 meter was niets meer dan een loei zware klim die ons een half uur gekost heeft.

Boven aan gekomen hadden we een mooi uitzicht en hebben we even onze verdiende rust gepakt. Na ongeveer 15 minuten kwamen ook de Spanjaarden en het Duitse meisje aanzetten. Ze liepen vervolgens 5 minuten eerder dan ons naar beneden, maar naar een korte tijd passeerde wij ze alweer. Beneden aangekomen was vooral Twan erg moe. Uiteraard reis ik al een tijdje en heb ik al vele beklimmingen gedaan. Beneden bestelde we bij hetzelfde restaurantje als waar we de Banh Mi hadden besteld een noodles soep. We moesten best een tijdje wachten op het eten. Na het eten kwamen de twee Spaanse Jongens en het Duitse meisje aanlopen en plofte naast ons neer op het terras. Ze hadden in totaal bijna 1,5 keer zo lang erover gedaan als ons. Iets wat natuurlijk wat een lekker en motiverend gevoel geeft naar jezelf. Ik en Twan reden terug. Eenmaal terug leverde ik mijn scooter in en we schreven ons beide weer in voor het Familie diner. Ik vroeg de eigenaar of ik nog gratis een bed mocht krijgen om een paar uurtjes bij te slapen, daarnaast vroeg ik ook of ik nog gebruik mocht maken van de douche. Dit was geen probleem voor de eigenaar.

Het familie diner veranderde bijna in een Nederlandse samenzijn. Met ongeveer 30 mensen die deel namen was ongeveer 70% Nederlands. Na het familie diner ben ik gaan douchen en heb ik even in de lobby was rust gepakt. Ik nam afscheid van de Twan waar ik een verrassend goede band mee had opgebouwd. Tegen middernacht werd ik opgehaald met de Nacht bus. Daarin heb ik heerlijk geslapen.