Dag 169/170 Op naar huis.

Dag 169

S’ochtends opgestaan en ontbeten. Bij het ontbijt waren dit keer pannenkoeken met maple sirup. Dat was wel echt lekker.

Ik zou deze ochtend met één Colombiaans meisje en Duits meisje nog een paar gebouwen bezoeken, maar voordat ik met ze mee kon gaan moest ik helaas al mijn spullen nog inpakken en uitchecken. Ik had geregeld dat ik 's middags vlak voordat ik naar het vliegveld moest nog even mocht douchen en omkleden bij het hostel. In de tussentijd kon ik mijn tassen in een ruimte bij de receptie droppen.

Nadat ik uitgecheckt was gingen ik en de twee meiden op pad. We gingen eerst naar een moskee. Hier kregen de twee meiden een paars gewaad aan. Ik als man zijnde moest alleen maar mijn knieën bedekt hebben en dan mocht ik met mijn eigen kleding gewoon naar binnen.

Het was een hele mooie open moskee en toen we eenmaal zelfs bij een gebedsruimte uitkwamen legde een man ons alles netjes uit. Ook mochten we hier foto’s maken wat lang niet altijd het geval is.

Even later liepen we door en kwamen we uit bij het “Sultan Abdul Samad Building”. We wisten niet precies wat voor gebouw dit was, maar het was wel een heel mooi gebouw. Het gebouw bestond uit lichte bakstenen en had verschillende torens. Aan de andere kant van de straat was ook een grasveld met daarbij een super hoge vlaggenmast met bovenin de vlag van Maleisië.

We zijn ook even een klein stukje binnen geweest bij dit gebouw om informatie te vragen of we het gebouw van binnen mochten zien, maar dat mocht niet.

Ik wilde graag nog naar één moskee toe voordat ik definitief afscheid ging nemen van Azië. De twee meiden waren daar namelijk de dag ervoor bij deze moskee geweest en bleven er maar over praten. Ik had nog tijd over, dus ik wilde het ook met mijn eigen ogen zien.

Het was nog een stuk lopen, maar de meiden liepen een stuk mee, want die gingen nog ergens anders heen wat de zelfde richting op was. Ik zag het gebouw van de National Mosque of Malaysia en zei de meiden gedag.

Bij deze moskee kwam ik eerst bij de verkeerde kant uit. Ik moest dus even helemaal om de grote moskee heen lopen voordat ik bij de ingang was. Bij de ingang kreeg ik dit keer ook een paars gewaad aan en ik moest mijn schoenen uit doen.

Het was een moskee met vloer dat wit glanzend was en veel op marmer leek. Rondom de paden waar je mocht lopen waren allemaal kleine vijvertjes met perfect blauw water.

In het midden van de moskee was een grote gebedsruimte, maar deze was nu afgezet voor toeristen met afzet lint. Desondanks kon je alles van de gebedsruimte wel goed zien.

Ik liep een tijdje rond en kwam op een geven moment uit bij een hele mooie witte plek, waar verschillende mensen aan het bidden waren. Ik wist niet of ik hier mocht zijn, maar ik besloot snel even naar binnen te gaan en wat foto’s te maken. Aangezien mensen mij zagen en niets zeiden dacht ik dat ik hier wel mocht komen.

Ik ging naar buiten en ging weer op weg terug naar mijn hostel.

Ik nam de route die maps.me mij aangaf, maar ik kwam niet heel lekker uit met de wegen. Ik moest zelfs een stukje door een donkere tunnel door waar geen voetpad was, maar ja ik ben een toerist.

Op de terug weg kwam ik nog langs het Sultan Abdul Samad Building en had hier nog snel een paar extra foto’s gemaakt. Gedurende de wandeling terug naar het hostel besefte ik mij wel al te goed dat mijn trip er nu echt op zat.

Op de terug weg nam ik nog veel foto’s van dingen die ik zag. Mooie karakteristieke gebouwen, een typerend Aziatisch houten gebouw met krullend dak en een gebouw waar veel vlaggen van Maleisië aanhingen.

Terug in hostel ging ik met de jongen van de eerste dag in dit hostel, het Colombiaanse meisje en het Duitse meisje eten. We kwamen aan bij een restaurant, maar het was super druk op het terras. Gelukkig konden we nog één tafel vinden waar we met zijn alle konden gaan zitten. We bestelde wat eten waarbij we rekening moeste houden met één persoon haar allergieën. Op de terug weg kwamen we weer langs het mac cafe waar we voor 1RIM (€0,22) een softijsje konden halen.

Daarna ging ik nog snel alleen langs de 7-eleven om wat snacks op te halen voor in het vliegtuig. Dit was ook de laatste keer dat ik naar de 7-eleven zou gaan. Iets wat ik in Azië toch heel veel had gedaan.

Terug in het hostel ben ik mij gaan douchen en omkleden. Ik heb een beetje vaarwel gezegd tegen Azië en mij voorbereid zodat ik op tijd klaar zou zijn om de Grab richting het treinstation te boeken.

Tegen 4 uur boekte ik een Grab die mij naar het centraal station zou brengen, ik had namelijk nog het retour kaartje richting de luchthaven vanuit het centraal station. Vervolgens nam ik afscheid voor de laatste keer van de mensen in het hostel.

Gedurende de rit in de Grab nam ik nog wat foto’s en keek ik rond. Ik was verdrietig dat ik naar huis ging, want ik had een mooie tijd gehad in Azië. Maar ook ergens verlangde ik ook weer een beetje naar vastigheid.

Op het vliegveld checkte ik mij in en kreeg te horen dat ze mij nog niet de boarding pas mee konden geven van Dubai naar Amsterdam, maar alleen het eerste stuk van Kuala Lumpur naar Dubai. Ik zou in Dubai bij de Emirates balie mijn tweede boarding pas op moeten halen.

Mijn tas ingeleverd, boarding pas gereed en door de douane heen. Ik had mijn gate snel gevonden en had nog tijd over. Bij een barretje at ik nog een pizza en wachtte ik tot we gingen boarden.

Op het moment van boarden werden alle flesjes ingenomen ook die flesjes die leeg waren.

Ik stapte in het grootste personen vliegtuig ter wereld. Namelijk de A380. In het vliegtuig kwam ik de middelste rij van 3 te zitten. In het vliegtuig had je verschillende sectoren en ik kwam precies achter een wand te zitten wat als voordeel had dat je veel meer beenruimte had. Voor de eerste 7 uur was dat dus wel prettig. Daarnaast was de WC ook vlak bij.

Gedurende de vlucht probeerde ik met het Nederlandse ritme alvast een beetje mee te slapen. We kregen eten en drinken en een Spaanse stewardessen zat één stoel verder die vanuit daar alles voor ons stukje verzorgde.

Dag 170

Eenmaal in Dubai was het even wat drukker. Mensen moesten allemaal hun handbagage laten checken voor de overstap. En met het grootste personen vliegtuig ter wereld duurde dat wel even.

Uiteindelijk kwam ik weer in een grote vertrekhal terecht en was mijn eerste zorg om mijn tweede boarding pas te regelen. In de eerste instantie zou ik een 5 uur overstap hebben, maar een dag nadat ik het ticket had geboekt kreeg ik een mail dat de overstap al was vertraagd naar 6 uur.

Ik liep rond in de vertrekhal en zag veel mensen met een wit lang gewaad aan. Dit is die typerende witte sjeik outfit. Veel van deze mensen lagen lui in ligstoelen of lagen op de grond.

Het duurde even, maar met wat hulp kreeg ik de Emirates balie te vinden. Ondanks de 6 uur overstap was ik een beetje gestrest. Ik ging dus naar de eerste balie, waarvan ik wist dat dit een informatie balie was en die twee balie was een ticket balie, maar was een stukje drukker. Ik werd dus ook toen ik aan de beurt was bij deze informatie balie doorverwezen naar de tweede balie.

Bij de tweede balie was een lange rij en het heeft ook even geduurd voordat ik aan de beurt was. Veel mensen probeerde in de tussentijd voor te dringen. En liepen gewoon langs de afzettingen naar de balie waarna ze iedere keer terug gestuurd werden. Ik denk dat wel bijna 5 verschillende mensen dit hebben geprobeerd te doen om zo sneller aan de beurt te zijn.

Ik had uiteindelijk mijn tweede boarding pas en ik ging nog even opzoek naar eten. Bij een wisselkantoor wisselde ik alvast geld om in Euro’s en ik kocht bij een winkeltje wat drinken en een zak chips.

In de tussentijd was ik veel op en neer gelopen door de vertrekhal heen en verplaatste ik mij soms van stoel naar stoel. Ik had tussendoor soms internet van het slechte wifi dat op deze luchthaven was. Hiermee kreeg ik een beetje contact met het thuisfront, maar zij gingen uiteindelijk ook slapen. Uiteindelijk was het duidelijk, de gate open was.

We gingen het vliegtuig in. Wederom een Emirates vliegtuig, maar dit keer een Boeing 777. Dit keer kwam ik uit in de linker rij van het vliegtuig, maar wel bij het pad. Wederom had ik genoeg been ruimte omdat ik de voorste stoel van mijn sector had. Daarnaast was wederom de WC dichtbij. Bij de maaltijd die we kregen had ik geluk. Ik had nog keuze uit de twee maaltijden, maar voor de mensen naast mij was er geen keuze meer.

Naast mij zaten ook Nederlanders, maar dat was niet zo’n verrassing aangezien dit vliegtuig naar Amsterdam ging en dus ook het grootste deel van het vliegtuig Nederlands was.

Eenmaal geland ging ik snel door de douane heen en moest ik wachten op de ruimbagage. Het had bijna een uur geduurd voordat ik eindelijk mijn tas kreeg. In de tussentijd had ik al Nederlands internet dus Annis had mij al wat berichtjes gestuurd.

Eindelijk was mijn tas daar en ik kon met twee tassen naar de welkomst hal lopen.

Ik zag Annis, mama en papa staan door de schuifdeuren heen. Op dat moment zag Annis mij ook en kwam op mij afrennen. Met een harde plof gevolgd door een “Oef” uit de menigte die op hun geliefde aan het wachten waren vloog Annis mij in de armen en werd ik met een mooie welkom thuis ballon van Papa en Mama en een kunstwerk van Annis onthaald.

Dit was het einde van mijn reis. Ik ben enorm dankbaar voor alle kansen die ik gehad heb. Ik zelf heb het gevoel dat ik enorm positief veranderd ben en dat ik een droom heb waargemaakt.