Dag 130 Hai van Pas

Dag 130

S ochtends vroeg ontbeten, tassen gepakt, uitgecheckt en naar de twee Britse meiden toe op de motor. We zouden daar per motor samen vertrekken. Ik naar Da Nang en zij naar Hoi An. De Hai van Pas route langs de oost kust van Vietnam.

Al gauw raakte ik ze kwijt en ik probeerde ze te gaan zoeken. Ze waren telefonisch niet goed bereikbaar. Af en toe kreeg ik een berichtje dat ze al verder waren. Maar ja, wat is verder? Een beetje geïrriteerd reed ik verder en stopte ik af en toe om mijn telefoon te checken. Op een geven moment kreeg ik een appje dat ze op een rechte lange weg zaten. Een aantal minuten later kwam ik ook op zo’n weg terecht. Mijn motor was een stukje krachtiger, dus ik besloot het gas maar open te gooien. Al snel passeerde ik ze met een enorm snelheid verschil.

We reden verder en kwamen bij een brug uit. Een brug omringd met een baai met enorm witte stranden en een kristal heldere zee. We zijn hier even gestopt en zijn foto’s gaan maken.

We reden samen daarna een stukje door en hebben een noodlesoep besteld. Vanwege een glutenallergie, mochten de twee meiden geest rijst de bestelde ze ei noodles die langer duurde.

Na het eten zijn we door gaan rijden en het begon te regenen. We besloten maar door te rijden, op de navigatie aangegeven dat we al ruim over de helft waren leek het wel alsof we er bijna waren. Plots kwamen we voor de bergen uit. En ondanks de donkere wolken en een klein regenbuitje stopte we hier en daar om foto’s te maken van het prachtige uitzicht over de oceaan. Op een geven moment passeerde de meiden mij toen ik een foto maakte. Ik wilde ze bijhalen en sprong lomp op mijn motor. Hiermee zwaaide ik met mijn been tegen de uitlaat aan. Een gesis maar in de eerste instantie geen pijn. Ik probeerde mijn hand nat te maken tijdens het rijden en daarmee de wond te koelen.

Na een stukje rijden kwam ik de meiden langs de weg tegen en ik pakte snel een fles water. Hiermee probeerde ik de brandwond alsnog te koelen. Mijn mond siste toen ik het water erover heen schudde en dat deed mij wel doen schrikken. De twee meiden daar in tegen boeide het helemaal niet dat ik met een dikke brandbond stond en waren maar foto’s aan het maken van het uitzicht.

Omdat we nu in de bergen verder reden waren er geen plekken langs te kant om te schuilen. We besloten door te rijden en het begon heftig te stormen. De snelheid waarmee ik dus reed ging flink omlaag, want in de bergen met deze stom en al die haarspeldbochten was geen goede combinatie.

Het bliksemde, donderde en tegelijk kwam er een typisch Aziatische regenbui over ons heen. Misschien wel het ergste weer dat ik tot nu toe gehad had. In de bochten begon ik een beetje te glijden en ik probeerde goed op te letten.

Helaas ging het in één bocht dan toch echt fout. Ik moest een stukje naar beneden en daar was meteen een scherpe bocht. Mijn achterband begon te glijden en ik verloor de controle over het stuur. Ik gleed met motor en al richting de cliff. Ik weet niet zeker of ik mezelf in het moment heb laten vallen of dat ik mee genomen werd door de motor. In ieder geval bleef ik overeind staan, maar mijn linker been kwam ergens tegen een heet onderdeel van de motor aan. Een flinke brandwond achter op mijn was direct zichtbaar en ik mijn motor lag midden op de weg op de grond.

De twee meiden passeerde en zagen mij met de motor op de grond, maar reden vervolgens door.

Na even wat rond gesprongen te hebben van de schrik hielpen twee Viëtnameese mannen mij de motor overeind te krijgen. Vervolgens reden zij verder.

Ik moest maar weer opstappen, want ik had ook geen water meer om te koelen. Ik zag een plek waar mensen aan het schuilen waren en ik besloot daar bij te gaan staan. Zo ook stonde de twee Britse meiden daar. Het was hun duidelijk  wat mij zonet gebeurd was, maar hun gaven er niet zoveel om. Zij waren meer geinteresseerd in hun natte kleren.

Water viel van het dak af onder het afdakje waar wij stonden. Ik liet deze rustig over mijn been stromen om zo mijn been te koelen.

Beide wonden waren spierwit. En ik snap nu ook waar de uitdrukking “spierwit” vandaan komt.

Ik reed uiteindelijk door en stopte soms nog om foto’s te maken van het prachtige uitzicht van de Hai Van Pas. Die paar minuten maken nou toch niet meer uit. Ik heb de twee Britse meiden vanaf nu ook nooit meer gezien of gesproken. Zo bessef je maar dat niet iedereen zo sociaal is in deze wereld.

Gedurende de rit heb ik ook een vriendin van mij continu geïnformeerd. Ik heb haar namelijk leren kennen in Chiang Mai Thailand. Ze is een Vietnamees meisje die woon in Da Nang en haar naam is Fish.

De laatste kilometers voor ik Da Nang bereikte waren vervolgens weer enorm zonnig en bloedheet. De twee uiterste weersomstandigheden op één dag.

Ik reed uiteindelijk door naar mijn hostel en bij het afstappen viel mijn motor ook nog is om en brak de spiegel af. Alle ongeluk voor een maand leek er weer in één dag uit te komen.

Desondanks kon ik er om lachen. Ik baalde natuurlijk dat ik nu twee flinke littekens ga krijgen op mijn benen, maar ik besefte ook heel goed dat dat blijvende herinneringen zijn aan een reis die mijn perspectief op het leven wel enorm positief heeft beïnvloed.

De medewerkster van het hostel bracht mij zo spoedig mogelijk naar een apotheek. Hier hebben ze ook mensen die kleine kennis hebben van wonden en andere medische dingen. Aangezien bijna alle motoren en scooters in Vietnam niet heel erg veilig zijn heeft bijna iedere Vietnamees wel een aantal brandwonden. In het ziekenhuis helpen ze je dus ook niet met zo’n brandwond.

Ik kreeg wat zoutoplossing, antibiotica druppels en verband mee.

Eenmaal terug in het hostel was Fish gearriveerd. Ze zou mij wat dingen laten zien van Da Nang. Ik vroeg haar of ik even snel mijn kleren mocht vervangen, want deze waren nog steeds nat. Ze nam mij mee achter op haar scooter en we gingen eerst naar een monnik toe wie een vriend van haar was. Deze monnik had een eigen tuin met daarin honden en een visvijver. Deze tuin is openbaar terrein, maar er was bijna niemand, en dat is dan toch bijzonder in een stad van 1,23 miljoen inwoners.

Daarna zijn we doorgereden naar de Monkey mountain. Hier was een enorm hoog standbeeld van ik denk een heilig persoon. Ik denk dat standbeeld wel 50 meter hoog was boven op de berg. Er waren ook allemaal kleine tempeltjes en andere boeddhistische dingen. Daarnaast had je uitzicht met de zonsondergang over de hele stad Da Nang.

We zijn daarna doorgereden en ik liet haar beslissen waar we gingen eten. Ze reed op een geven moment een steegje in en dit verraste mij. Een steegje van nog geen meter breed en ze reed gewoon langs lopende mensen door. Aan het einde van dit steegje parkeerde ze de scooter op een plek wat wel iemands verharde voortuin leek te zijn. We liepen een restaurant binnen en er was één grote chaos.

Honderden mensen zaten aan het eind van dit 50 meter diepe en donkere steegje in een verstopt restaurant. Goedkopere Metalen tafels en banken is waar je aan kon zitten. Iedereen keek mij aan, want ook ik zag duidelijk dat ik de enige niet Vietnamees was.  Fish bestelde onze gerechten en wat drinken. Blijkbaar kon je hier maar één gerecht bestellen. Namelijk “Bang Trang Cuon Thit Heo Ba Mau”. Dit was loempia papier en deze kon je vullen met heel vee soorten sla, taugé komkommer, maar ook een vlees op een stokje, waarvan je vervolgens stokje eraf trok. Uiteindelijk rol je alles dicht en kan je het zo rauw eten. De eerste deed Fish voor en toen probeerde ik het zelf. Fish kon het niet aanzien hoe mijn techniek was, dus de tweede maakte zij maar voor mij.

Ze bestelde vervolgens “Banh Xeo” erbij. Dat is een soort rijst taco gevuld met Taugé, garnalen en een soort gehakt. Deze kon je vervolgens ook verwerken in je rauwe loempia rol.

Ze vroeg daarna of ik nog honger had,want anders wist ze nog ergens een plek waar ze heen wilde. We besloten naar een Yoghurt shop te gaan. Fish bestelde voor mij wat Yoghurt, niet wetend welke smaak het zou zijn of hoe het geserveerd zou worden. De smaak van de vanille Yoghurt was precies zoals thuis. Het enige bijzondere was wel dat er hier ijsblokjes doorheen zaten om ze cool te houden. Uiteindelijk bestelde wij twee keer beide de vanille Yoghurt.

Na de Yoghurt shop zijn wilde we naar de Dragon Bridge gaan. Dit is een brug waar een Aziatische draak midden over de gehele lengte van de brug danst. In de weekenden laten ze deze draak om 9 uur s'avonds vuur spugen. We parkeerde onze scooter ergens in een gigantische massa van scooters. We liepen door de drukte over de markt heen, waarna we vervolgens naar de Dragon Bridge ging. Vanwege veiligheid moesten mensen afstand nemen die op de brug stonden en ook het verkeer die over de brug wilde werd stilgelegd. Een korte voorstelling van een draak die continu van kleur veranderde en vuurspuwende was mooi om te zien. Op het einde lieten ze ook de draak water spuwen waarbij veel mensen wegrende, omdat ze goed nat werden. Gelukkig stonde wij op droge afstand. Da Nang is een mooie welvarende stad met veel bijzondere dingen om te zien.

S'avonds reed Fish mij naar huis en daar heb ik haar bedankt voor een gezellige avond. Ik ben vervolgens gaan slapen en had besloten om maar snel naar bed te gaan.