Dag 151-152 Kuala Besut en een onbewoond eiland

Dag 151

S’ochtends opgestaan. De hostel eigenaar had voor ons een ontbijt klaargemaakt, omdat al het personeel afwezig was en de restaurants gelosten waren vanwege de verjaardag van Allah.

Het was een flink ontbijt met ei, een kipburger, veel groenten, toast enz. En natuurlijk het aller belangrijkste er stond een westerse koffiemachine.

Ik en Eli zijn vervolgens naar het strand gegaan. Hier was praktisch niemand. Af en toe zagen we iemand in de verte lopen.

Terug van het strand kregen we te horen dat we om 2 uur naar een klein eilandje konden met een speedboatje.

Na wat chillen nam de hostel eigenaar ons mee in zijn auto. We gingen naar een kleine overdekte plek op het strand. Mensen keken ons aan, aangezien dit een plek is waar alleen lokale mensen komen. We gingen eerst op een speedboatje. Achteraan de boot werd een bananen boot geknoopt. We gingen met de boot een stukje langs de kust af. Hier haalde we nog wat Chinese mensen op. We mochten op de bananen boot klimmen en we gingen over de zee naar het afgelegen eilandje. Ondanks de behoorlijk grote golven viel er niemand van de bananen boot af. We kwamen bij het eilandje en we vaarde er eerst een stukje omheen.

De Chinese mensen gingen er vervolgens vanaf en gingen ergens anders heen. Ik en Eli mochten nog even met zijn tweeën op de bananen boot en dit maal was het wel een stuk lastiger aangezien we veel gewicht verloren waren. Desondanks hielden we het beide goed vol.

We gingen vervolgens aan boord en mochten gaan snorkelen. We kregen een duikbril en een snorkel. Het water was een beetje troebel en je zag niet heel veel. Ook viel mij op dat het koraal heel dicht bij was. Ondanks het feit dat de hostel eigenaar enorm zorgzaam om ons was en zei dat die een grote natuurliefhebber was, vond ik vanuit mijn perspectief dat hij wel slimmer had mogen zijn met het snorkelen hier. Het was namelijk niet alleen voor het koraal slecht dat we er zo dicht opzaten en zelfs soms tegen aan stootte, maar ook ikzelf haalde me open aan het koraal. Op een geven moment zag ik de hostel eigenaar zelfs op een groot stuk koraal staan, maar hij zei dat het een steen was. Vanuit mijn oogpunt was het toch geen steen.

Om de kust te bereiken moesten we een over heel ondiep water over het koraal zwemmen. Bang het koraal aan te raken en te beschadigen, maar ook bang mijn buik open te halen. Daarnaast zag ik ook veel vieze grote wormen liggen op de bodem van de zee, waar ik maar een paar centimeter vanaf zwom door dit ondiepe water. Echter bleken dit zeekomkommers te zijn. Eenmaal op het strandje liepen we een beetje rond. Het was super heet en er was totaal geen schaduw op het strandje. Ik voelde al snel dat ik niet te lang in de zon moest blijven. We liepen wat rond en we zagen meerdere Amerikaanse adelaars. Enorme vogels waarvan je duidelijk de witte kop kon zien. Ook vlogen er rondom een klein bergje op dit eilandje een aantal vleermuizen.

We liepen wat verder en zochten schaduw op en wachtte vervolgens tot ons bootje terug was. In de tussentijd werd ons verteld dat dit eilandje kort bewoond was geweest, maar deze mensen waren ook al vertrokken. Het was dus officieel een onbewoond eiland. Daarbij waren wij één van de eerste toeristen ooit die op het eilandje geweest zijn.

We vaarde met de boot terug en gingen terug naar ons hostel waar we ons lekker opfriste en ook een deel van de middag nog even zwommen in het zwembad op het terrein. De bananen boot en het snorkelen heeft ons uiteindelijk samen 80 RIM gekost. (€17,80 voor twee personen)

Tegen de avond gingen we weer een restaurantje opzoeken. Ditmaal op advies van de hostel eigenaar. Hier waren goed Engels sprekende meiden als serveersters wat een heel bijzonder iets was in dit dorp. Bijna niemand hier sprak Engels. Onderweg naar dit restaurant kwamen we overal zwaaiende mensen tegen. Ook jongens die heel stoer op hun opgevoerde motoren zaten en ons zagen begonnen gênant en blozend te lachen. Niet wetend hoe ze zich moeten gedragen.

Ook toen we op het terras zaten en continu auto’s langzaam voorbij reden, keken veel mensen ons verbaasd aan. Ook regelmatig  zagen we zwaaiende handen of een hele grote lach vanuit de auto's.

We liepen terug naar ons hostel en hebben s’avonds nog rustig binnen gezeten in het gebouwtje wat op het terrein stond.

Een opmerkelijk iets op dit bungalowparkje waren de wc’s. Overal waar ze toch recreatie hadden, zoals dit park, hadden ze wel normale toiletten. Hier was het helaas toch een gat in de grond met een waterspuit voor de grote boodschap. Ik was toch zo blij dat ik nog wc papier had van Taman Negara.

Na wat chillen en en wat gedronken te hebben zijn we heerlijk gaan slapen.

Dag 152

S'ochtends werden we wakker gemaakt door de hostel eigenaar. Hij had namelijk ons ontbijt al weer klaargemaakt. We kwamen naar de gezamenlijke ruimte, aten ons ontbijt op en daar spraken we af dat hij ons nog af zou zetten in het centrum van Kuala Besut. We wilden namelijk nog kijken of er iets te doen was en Eli moest ook geld pinnen.

Eli pinde het geld en we rekende gelijk alles af bij de hostel eigenaar. Hij moest namelijk naar Kuala Lumpur toe. Daar had hij zijn andere hostel zitten. Wij brachten deze middag door in het centrum van Kuala Besut. Het was niets bijzonders. Er was een grote supermarkt en een markt buiten.

Op de markt buiten zag je op veel plekken dat ze weer verse vis verkochten, ook zag je veel van die kleine gedroogde ansjovisjes liggen met oog en al. Het had een niet bepaald frisse lucht en echt lekker zag het er ook niet uit. We zijn uiteindelijk naar een restaurantje gegaan aan de andere kant van de straat en hadden beide een simpel gerecht besteld in de vorm van witte reist met kip. Daarnaast hadden we beide ook een soort "Ice Tea" besteld. Echter is in Maleisië het dan ook letterlijk thee met ijs. Desondanks was het wel lekker en is het een populair drankje in Maleisië. Het was voor ons best moeilijk om rond te komen in dit dorpje aangezien iedereen ons verbaasd aankeek en niemand ook maar een woord Engels sprak.

Na het eten hadden we een Grab terug geboekt en we hadden de rest van de middag rustig gezwommen en ons voorbereid op de volgende dag. We zouden namelijk de dag erna naar Perhentian gaan. Het eiland waar we eerst eigenlijk heen wilde, maar door verkeerd te boeken we per ongeluk in Kuala Besut terecht gekomen waren.

S'avonds gingen we weer naar het restaurant van de avond ervoor en bestelde we weer eten. De mensen herkende ons duidelijk van de dag ervoor en het personeel en de eigenaar was zo trots dat we terug wilde komen naar hun restaurant. We hadden weer lekker gegeten en het scenario van de avond ervoor speelde weer eens af. Veel mensen keken ons verbaasd aan, maar de meeste mensen gaven ons een lach of zwaaide soms. Ook vroeg de eigenaar die ook een behoorlijk woordje Engels kon verschillende dingen.

S'avonds zijn we nog even gaan chillen in de gezamenlijke ruimte, waarna we uiteindelijk naar bed gingen. Al snel genoeg kwam ik erachter dat ik mijn telefoon was vergeten en de bewaker had de gezamenlijke ruimte al op slot gedaan. Eli en ik gingen opzoek naar de bewaker wie daarna nog even de deur voor mij had open gedaan.

We zijn daarna heerlijk gaan slapen.