Dag 59 Yangon

Na een ontbijt heb ik met Ashley afgesproken bij het treinstation. Hier is een route die continu rondom Yangon circelt.
Helaas was het noordelijke gedeelte van deze route onder constructie. Dus we konden eerst west doen en daarna oost.
We kozen er voor west te doen en hebben met een dobbelsteen besloten na 4 stations uit te stappen.

Voordat ik bij het treinstation was moest ik een stuk lopen. En kwam onderweg heel veel mensen in deze mega stad tegen. Mensen keken bij verbaasd aan alsof ik een zeldzaam dier in de dierentuin was. Ik probeerde zoveel mogelijk naar ze te lachen en vaak kreeg ik ook een lach terug. Ook veel mensen die naar mij zwaaide of "hello" riepen. Uiteraard zijn er mensen die je altijd bustickets willen verkopen, want ja je hebt geen eigen vervoer, maar na een vriendelijke nee dankje lieten ze je met rust en wenste ze je een fijne dag.

Voor we met de trein mee konde moesten we een ticket kopen. We wisten niet waar en hoe we op het perron moesten komen. We vroegen het aan iemand die vervolgens met een sleutel een poort open maakte zodat we een shortcut hadden. Hij wees ons waar we heen moesten en zei dat we de tickets daar konden kopen.
We kochten de tickets voor 200Ks p.p (12 cent).

We gingen in de trein en veel mensen keken ons verbaasd aan, maar ook veel mensen gaven ons een vriendelijke lach.
De trein was zeker geen luxe. En overal in de trein liepen mensen rond die spullen, zoals sigaretten en leesbrillen, maar vooral eten probeerde te verkopen.

We hadden een dobbelsteen op onze telefoon en daarmee bepaalde we bij welk station we uit zouden stappen. Er werdt 4 gegooid dus bij het 4e station gingen we eruit.
Helaas was dit station niet veel belovend.
Kinderen zagen ons en begonnen enthousiast "hello" te roepen en te zwaaien en verder legde mensen ons kleine dingen uit, maar meer was er niet.

Vervolgens moesten we een uur wachten op de trein, terwijl de trein elke 20 minuten hoort te rijden.
Dit deed ons besluiten gewoon te kiezen voor stations in plaats van het met de dobbelsteen te doen.
Ashley had als target de grote markt aan het spoor. Helaas ging in de eerste instatie niet helemaal tot daar vanwege constructiewerk.
We namen een Grab in die richting en stapte zo uit bij "restaurant". Kleine houte krukjes voor kleine kinderen en een bijpassende tafel was waarmee je het moest doen. Ashley had geen honger, maar ik wel.
De man maakte ons duidelijk dat we maar moesten aanwijzen wat we wilde aangezien menukaarten er niet waren en hij geen engels kon. Ik wees 4 dingetjes aan die wel lekker leken en zei dat ik van alles 1 wilde.
Uiteindelijk kregen we van alles 1 vol bord.
Daarnaast kreeg ik een blikje cola.
De schrik was groot, want dit was eten voor 2 dagen en ik wist niet hoe groot de rekening ging zijn. Uiteindelijk was dit 3400Ks dat is €2,02. Omdat het zoveel eten was vroeg ik of we de rest mee konden nemen in een plastic tas. Dit was ook mogelijk.

We liepen na het eten naar de markt en zagen daar een enorm lokale markt. Alleen groente, fruit en kruiden (zo ver ik heb gezien). De markt was enorm kleurrijk en het stonk er enorm erg.
De markt was ook deels op het treinspoor zelf, maar toen we een trein aan hoorde komen ging iedereen aan het werk met alles weghalen.

We stapte vervolgens op deze trein om zo snel mogelijk uit deze gigantische chaotische markt te komen. Echter hier was geen perron, dus je moest letterlijk in de trein klimmen.
De volgende halten sprongen we uit de trein. De trein nam niet de tijd echt te stoppen, dus we sprongen uit een langzaam rijdende trein.
Op dit station vroegen we de weg terug naar Yangon Central. Er werd ons verteld dat we de andere kant op moesten. Even rondgelopen en gewacht op de trein zagen we de trein aankomen.
We moesten snel over het dubbele spoor rennen terwijl de trein recht op ons afkwam.
Zo'n 20meter voor de de trein er was waren we aan de andere kant en sprongen in de trein.
Een paar seconden later reed de trein weg.

Ashley voelde zich nog steeds niet goed en besloot zo snel mogelijk naar haar hostel te gaan. Zelf wilde ik nog wat zien van de stad en ik koos er daarom voor om naar het Kandawgi park te gaan waar het karaweik palace restaurant is. Dit is een grote boot met als voorkant van de boot soort 2 grote gouden eenden.

Onderweg naar het park werd er veel naar mij gezwaaid en gelacht. Een jongetje uit een groepje jongens dat aan het voetballen waren kwam na mij toe en wilde zelfs een high-five. En uiteraard kreeg hij deze.

In het park heb ik rondgelopen met de tas eten waar ik tussendoor wat van gesnacked had.
In het park zag je overal prullenbakken, maar net zoals overal in Yangon ligt er overal afval.
Ik zag zelfs een jongen een fles weggooien in de bosjes terwijl 10 meter verderop een prullenbak stond. Opzich pijnlijk om te zien.

In de tijd in het park had ik contact met Ashley en had zij voor ons de bustickets geboekt naar Hpa-An.

Voor ik terug naar het hostel ging besloot ik wat eten weg te gooien. Ik had er al 3x van gegeten en het was allemaal behoorlijk vet.
Na het park heb ik een taxi terug genomen en heb ik in het hostel nog 1x gegeten van het eten wat ik bij me had en besloot daarna te gaan douchen en een avondje te gaan relaxen aangezien de prikkels in Yangon heel intens zijn had ik de rust wel nodig. Uiteindelijk ben ik heerlijk gaan slapen.